Tuba Nur Kar

        Sen hiç toprağın kokusunu duydun mu Sezâ?

       Binbir çeşit nebâtâtı râyihâsının tesirinde bırakır. Bir karışına kan, şâhikâsına can bulaşır. Hicâbı yağmur, hecesi mağrurdur. Vardır onda hayran olunası bir vâkur! Ne küser çehresi çatık olana, ne öfkesini devirir hırsını anlamayana. Ne zînet bekler gerdanına, ne şekvâ eyler ilgisiz kalanına. Haya eder gösterişten, başını eğer yalnız Yaradan’ına! Avuçlarında bırakmaz izini, kokusunu verir tenine. Ve sen en çok yağmurdan sonra duyarsın sesini. Kâinatın her bir zerresi meşk eder. Toprak bu, ademi Âdem eder  ve her Âdem topraktan alır mayasını… Tevâzusuyla süsler yüreğini, cesaretinden toplar umudunu. Nezâketini tezyin eder insanlığına.

     Değmesin nâmahrem yüzüne diye, kapısının tokmağındaki sesin tınısını ayırt eder bazen.

    Bazen rengarenk çiçekler diker toprağına, kor penceresinin kenarına. Manası derindir diktiğinin. Kırmızı çiçekler vardı bu kez camında: “Evimde bekar kız var, aman, usul geçin değmeyin ar’ıma!”

    Kat kat çıkmazdı evler mesela. O tek katlı ve hatta tek gözlü mülkün duvarlarına işlenirdi:  “Yâ Mâlik-ül Mülk”  ve kapısının tokmağına nakşedilmiş “Yâ Fettâh”…  Böylece unutulmazdı mülkün esas sahibi de, kapanan kapıları ardına deyin açanı da..

    Gezmezdi hiçbir kadın yârinin yanında.  Eşi şehit düşen kadınların yüreğine kor, evlatlarının gözüne yaş düşmesin diye.

    Kıbleye bakardı her ev “ Evi kıbleye dönük olmayanın, gönlü Rahmân’a dönük olmaz!” derlerdi.

    Misafirin de ayakkabısı çevrilmezdi yönünden; gelen yüzünü dönüp gitmesin. “Sen yine gel, başımızın üstündesin…”

   Geldi zaman,  geçti vakit…

Sîretine medeniyetin değmediği Garp, zerâfetine gözünü dikti toprağımın, aşımın, emeğimin, yârimin, yarınımın! Toprağımın kokusuna buhur üfledi de bir nazardır bulaştı libâsına. Kokusunun değdiği her insan unuttu âsude varlığını. Kapılarımızın tokmağından başladı işe! Her ne vakit zili çalsa bir kapının, eşiğinde duruverdi kapitalizm.